طبق تعريف سازمان بهداشت جهاني، «طب سنتي مجموعه‌اي از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال كه بر پايه نظريه‌ها، باورها و تجربه‌هاي بومي فرهنگ‌هاي مختلف است؛ خواه قابل شرح باشد يا نباشد كه در بهداشت و نيز پيشگيري، تشخيص، بهبود و مداواي بيماري‌هاي جسمي و ذهني مورد استفاده قرار مي‌گيرند.»[۷] در مقابلِ طب سنتي، طب نوين قرار دارد كه بر اساس يافته‌هاي علمي و با آزمايش‌هاي دقيق و با آگاهي از ساختار بدن انسان و مكانيزم‌هاي بيماري، به درمان مي‌پردازد.[۸]
طب سنتي بر پايه تجربيات افراد در طي ساليان متمادي بدست آمده و شايد در گذشته كه روش‌هاي تحقيق وجود نداشتند، بهترين راه يا حتي تنها راه پيشگيري و درمان به حساب مي‌آمدند؛ اما امروزه بسياري از اين روش‌ها بي اثر يا حتي مضر تلقي مي‌شوند. در پزشكي بر پايه شواهد براي اينكه يك روش درماني يا دارو به استفاده عمومي برسد، بايد از مراحل بسياري بگذرد.[۹] داروهايي كه در بازار عرضه مي‌شوند پس از آنكه در آزمايشگاه از مراحل مختلف مي‌گذرند، بايد وارد فازهاي باليني شوند و بعد از تحقيقات كافي و بدست آمدن آمار دقيق از اثرات مثبت و حتي عوارض جانبي آنها اجازه آن را مي‌يابند كه وارد بازار شوند و در اختيار عامه مردم قرار گيرند. در حالي كه در مورد روش‌هاي درماني و داروهاي طب سنتي، چنين مراحلي طي نمي‌شوند و اين روش‌ها بدون آزمايش و بدون اين كه از نحوه اثر آنها اطلاعات دقيقي به دست آيد، مورد استفاده قرار مي‌گيرند.[۸] هرچند در علم نوين سعي بر آن است تا طب سنتي و روش‌هاي آن مورد آزمايش قرار گيرند، تا در صورت مفيد بودن، مورد استفاده قرار گيرند؛ اما هنوز بسياري از روش‌هاي سنتي مي‌توانند خطرناك باشند. سازمان بهداشت جهاني بر اين باور است كه هنوز به ميزان زيادي تحقيقات آزمايشگاهي و باليني نياز است تا بتوان بي خطر بودن و اثر بخشي طب سنتي را تأييد كرد
طبق تعريف سازمان بهداشت جهاني، «طب سنتي مجموعه‌اي از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال كه بر پايه نظريه‌ها، باورها و تجربه‌هاي بومي فرهنگ‌هاي مختلف است؛ خواه قابل شرح باشد يا نباشد كه در بهداشت و نيز پيشگيري، تشخيص، بهبود و مداواي بيماري‌هاي جسمي و ذهني مورد استفاده قرار مي‌گيرند.»[۷] در مقابلِ طب سنتي، طب نوين قرار دارد كه بر اساس يافته‌هاي علمي و با آزمايش‌هاي دقيق و با آگاهي از ساختار بدن انسان و مكانيزم‌هاي بيماري، به درمان مي‌پردازد.[۸]
طب سنتي بر پايه تجربيات افراد در طي ساليان متمادي بدست آمده و شايد در گذشته كه روش‌هاي تحقيق وجود نداشتند، بهترين راه يا حتي تنها راه پيشگيري و درمان به حساب مي‌آمدند؛ اما امروزه بسياري از اين روش‌ها بي اثر يا حتي مضر تلقي مي‌شوند. در پزشكي بر پايه شواهد براي اينكه يك روش درماني يا دارو به استفاده عمومي برسد، بايد از مراحل بسياري بگذرد.[۹] داروهايي كه در بازار عرضه مي‌شوند پس از آنكه در آزمايشگاه از مراحل مختلف مي‌گذرند، بايد وارد فازهاي باليني شوند و بعد از تحقيقات كافي و بدست آمدن آمار دقيق از اثرات مثبت و حتي عوارض جانبي آنها اجازه آن را مي‌يابند كه وارد بازار شوند و در اختيار عامه مردم قرار گيرند. در حالي كه در مورد روش‌هاي درماني و داروهاي طب سنتي، چنين مراحلي طي نمي‌شوند و اين روش‌ها بدون آزمايش و بدون اين كه از نحوه اثر آنها اطلاعات دقيقي به دست آيد، مورد استفاده قرار مي‌گيرند.[۸] هرچند در علم نوين سعي بر آن است تا طب سنتي و روش‌هاي آن مورد آزمايش قرار گيرند، تا در صورت مفيد بودن، مورد استفاده قرار گيرند؛ اما هنوز بسياري از روش‌هاي سنتي مي‌توانند خطرناك باشند. سازمان بهداشت جهاني بر اين باور است كه هنوز به ميزان زيادي تحقيقات آزمايشگاهي و باليني نياز است تا بتوان بي خطر بودن و اثر بخشي طب سنتي را تأييد كرد
هومئوپاتي